Joanna Bator wraca do Japonii - kraju, który od zawsze ją fascynował.
W Rekinie z parku Yoyogi zabiera czytelnika do miejsc, o jakich nie można przeczytać w folderach biur podróży i przewodnikach turystycznych. Wraz z nią wkraczamy do lasu samobójców w Aokigaharze, wyprawiamy się do opuszczonego miasteczka Nichitsu - ulubionego celu eksploratorów ruin, i wdzieramy się do Akihabary, twierdzy otaku - zamkniętych w sobie miłośników japońskiej popkultury.
Joanna Bator odwiedza parki, kaplice, herbaciarnie, małe bary na peryferiach i wielkie sklepy w ekskluzywnej dzielnicy Shibuya, prawdziwym tematem jej książki zawsze są jednak ludzie - mieszkańcy Japonii z ich umiejętnością kontemplacji świata, wyjątkowo chłonną i twórczą kulturą oraz siłą, która pozwala im się podnieść nawet po dramatycznych wydarzeniach i katastrofach.

Wieże z kamienia to opowieść o Czeczenii, o jej mieszkańcach i partyzanckiej wojnie toczonej przeciwko wielokrotnie liczniejszej armii. Splecione za sprawą wojny losy Asłana Maschadowa i Szamila Basajewa, ale także dzielące ich sprzeczności są jednocześnie ilustracją konfliktu dwóch życiowych postaw - poczucia obowiązku i troski o konsekwencje oraz nieliczącego się z niczym szaleństwa. Wieże z kamienia to także opowieść o nieprzekraczalnych granicach i o wolności, jaka złamanie tych granic zdaje się obiecywać. Niniejsze, drugie wydanie zostało rozszerzone o epilog, uwzględniający niedawne wydarzenia w Czeczenii. Wieże z kamienia zaczęto budować na Kaukazie, by służyły za schronienie kupieckim karawanom. Potem zmieniły się w siedziby kaukaskich górali, z czasem stając się symbolem ich tożsamości, łącznikiem między przeszłością i dniem dzisiejszym, zawołaniem bojowym, mityczną oazą, pozwalającą odnajdywać wiarę w przyszłość i dumę z własnej odmienności. [...] Zikir, w którym Rosjanie widzieli taniec wojenny, czarną mszę, pogańskie mroczne misterium, to skarga do Pana Boga, skarga tak żarliwa, że odbiera rozum. Wydaje się, że tancerze którzy wyrwaliby się z kręgu, gotowi byliby na wszystko. (fragment)

Murat Kurnaz, młody bremeńczyk tureckiego pochodzenia, odkrywa na nowo wiarę przodków. Chcąc ją pogłębić, wyjeżdża do Pakistanu, by studiować Koran. W dniu powrotu do domu w pobliżu lotniska w Peszawarze zostaje aresztowany pod zarzutem działalności terrorystycznej. Do końca niewiadomo, na jakiej podstawie. Atletyczna budowa? Buty trekkingowe? Nie bez znaczenia wydaje się fakt, że Amerykanie płacili Pakistańczykom, za każdego potencjalnego terrorystę trzy tysiące dolarów. Przewieziony do obozu w Guantanamo na Kubie, Kurnaz jest traktowany jak wróg Ameryki i pokoju na świecie - bez sądu, bez wyroku. Murat Kurnaz wrócił do Niemiec po pięciu latach. Nie wiemy, czy jego podróż i poryw religijny mają związek z wydarzeniami 11 września 2001 roku. Nie mamy pewności, czy pośród sunnitów, z którymi kontaktował się w Pakistanie, nie było ludzi związanych z Al-Kaidą. Wiemy jednak, jaki dramat może się kryć za hasłami o szybkim zwycięstwie demokracji, nieugiętej sile i determinacji w walce z wrogiem.

Asne Seierstad, młoda norweska dziennikarka, trafiła do Kabulu jesienią 2001 roku, w ostatnich dniach panowania talibów. W zrujnowanym mieście poznała Sułtana Chana, księgarza, wydawcę i niezwykłego człowieka, który od lat trwa przy swym zawodzie, mimo nieustannych szykan i represji ze strony kolejnych reżimów. Zaintrygował ją ten elegancki, wykształcony mężczyzna, pełen pasji i szczerego uwielbienia dla sztuki, potrafiący godzinami rozmawiać o kulturze swego narodu. Przyjęła zaproszenie Chana i przez trzy miesiące uczestniczyła w życiu jego rodziny. Tak powstała ta niezwykła, poruszająca opowieść o Afgańczykach, ich codziennym życiu i obyczajach, szokujących przybysza z Europy. Asne Seierstad poznaje drugie oblicze Sułtana Chana, patriarchalnego tyrana, kierującego się w życiu rodzinnym prastarymi, plemiennymi zasadami i właśnie szykującego się do ślubu z kolejną kobietą. Obserwuje przygotowania do ceremonii i dramat pierwszej żony Sułtana. Wysłuchuje zwierzeń członków licznej rodziny. Angażuje się głęboko w życie niewielkiej wspólnoty, w której skupiły się, jak w soczewce, dramaty dzisiejszego Afganistanu.